U jeku licitacije imenima stranačkih prvaka koji bi se mogli kandidovati na predstojećim predsjedničkim izborima, opozicioni lideri počeli su da favorizuju tri bivša političara koje nagovaraju da kao nezavisni kandidati uđu u izbornu trku.
Predstavnici Srpske liste i krugovi bliski toj koaliciji, kako pišu podgoričke „Vijesti“, pokušavaju da ubijede bivšeg predsjednika Crne Gore Momira Bulatovića da se kandiduje na predstojećim predsjedničkim izborima. Istovremeno, Predrag Popović, lider Narodne stranke, ocjenio je da bi opozicione partije koje su bile u bloku za državnu zajednicu trebalo da podrže zajedničkog nezavisnog kandidata, bivšeg crnogorskog ministra inostranih poslova Miodraga Lekića ili bivšeg ministra policije Andriju Jovićevića. U Srpskoj narodnoj stranci danas nijesmo mogli dobiti potvrdu ove informacije, dok Predrag Popović iz Narodne stranke ovako objašnjava svoj prijedlog:
„Imao sam komunikaciju sa jednim i sa drugim i na tu temu, doduše, različitim neformalnim sastancima, ali mi smo prosto željeli da opomenemo jače stranke unutar bivšeg bloka na to da ne zaborave i na mogućnost kandidovanje nestranačkih kandidata, posebno imajući u vidu što su oni u mogućnosti da okupe blok za zajedničku državu, odnosno glasače koji su bili u bloku i koji su takođe nezadovoljne aktuelnom vlašću i onim što ta vlast čini. Nesumnjivih su autoriteta i jedan i drugi i mislim da su mnogo bolje rešenja ili jedina rešenja koja nam daju aktivnu šansu da na predsedničkim izborima pobedimo kandidata režimskih partija“.
Lideri opozicionih stranaka već duže vrijeme odlažu da saopšte imena svojih predsjedničkih kandidata, a procjena je da se stranačkim liderima ne ulazi u izbornu trku sa kandidatom vladajuće koalicije i moćnom mašinerijom Demokratske partije socijalista. Predrag Popović kaže da i u tome ima istine:
„Bojim se da sve ovo što se dešava na neki način sugeriše da je i ta zabnja pojedinih opozicionih lidera prisutna i da su oni svjesni svoje uloge ili svoje pozicije u samom biračkom tijelu“.
Procjena analitičara bila je da bi opozicija na predsjedničkim izborima imala šanse sa kandidatom vladajuće kaoalicije samo ako složno podrži čelnika Pokreta za promjene Nebojšu Medojevića. Ta je mogućnost propala nakon pregovora oko novog crnogorskog Ustava i optužbi da je Pokret za promjene u tom procesu izdao interese opozicionih kolega. Nebojša Medojević za naš radio kaže da je na osnovu procjena i sondaža siguran da bi partijski kandidat Pokreta za promjene u drugom krugu odnio pobjedu ukoliko ga podrže i druge opozicione stranke. Predlaganje nezavisnih kandidata od strane opzicionih čelnika Medojević vidi kao „traženje žrtve“:
„I sada se traže ustvari one ličnosti da bi praktično bile žrtvovane u trci za predsjednika, jer bez obzira što partije govore da bi podržale nezavisnog kandidata ne možete motivisati partijske aktiviste da podrže nekog nezavisnog kandidata. Ipak, srž političke borbe i političkog sistema su političke partije i one jedino mogu da odgovore na izazove koji se pred njih postavljaju“.
I direktor vladajućeg DPS-a Predrag Sekulić smatra da je glavni razlog potrage za nezavisnim kandidatima strah opozicionih lidera od poraza na predsjedničkim izborima. Sekulić kaže da je vladajućoj koaliciji na kraju potpuno svejedno ko će od opozicionih kandidata biti „gubitnik na izborima“:
„Čini mi se da je takva situacija bila i uoči predsjedničkih izbora prije pet godina. Demokratska partija socijalista je tada opoziciji savjetovala da raspišu javni tender, pa da vidimo ko će se javiti na tom tenderu da bude kandidat opozicije“.
Niko od ljudi koji se pominju kao mogući nezavisni predsjednički kandidati nije odgovarao na naše pozive. Podsjetimo, Momir Bulatović, Miodrag Lekić i Andrija Jovićević imali su sličan razvojni put. Njih trojica bili su bliski saradnici bivšeg premijera i predsjednika DPS-a Mila Đukanovića, a danas važe za njegove najljuće protivnike. Bulatović i Đukanović bili su na čelu jedinstvenog DPS-a, a rastali su se 1997. godine kada je Bulatović ostao uz Slobodana Miloševića. Miodrag Lekić je bio šef crnogorske diplomatije početkom devedesetih u Đukanovićevoj Vladi, a kasnije je postao Miloševićev ambasador u Italiji. I Andrija Jovićević je službovao u Đukanovićevoj Vladi kao ministar policije, a sa bivšim premijerom se razišao nakon izbijanja seks trafiking afere u kojoj su se pominjala zvučna imena iz crnogorskog političkog i javnog života.