,,Nekada obični” ili ,,Ex ordinary” naziv je projekta što je povezao umjetnike iz cijelog regiona, a koji je svojevrstan vizuelni epitaf srednjoj klasi i njenom načinu života u nekadašnjoj Jugoslaviji. Mladi umjetnici daju svoje viđenje života u tom vremenu kroz usporedbu sa onim što nam je nakon raspada stare Jugoslavije donijela tranzicija u kojoj su se stare vrijednosti izgubile povlačeći se pred novim.
Podgorica je u utorak uveče bila treća stanica tog izložbenog projekta, nakon Sarajeva i Beograda, a posle glavnog grada Crne Gore, “Ex ordinary” biće predstavljen i u Skoplju, Prištini, Zagrebu i Ljubljani.
Reč je o interdisciplinarnom projektu koji je inicirao No Borders Orchestra (NBO), profesionalni simfonijski orkestar sastavljen od muzičara iz bivših jugoslovenskih republika.
U centru pažnje svih radova koji su naglašeno vizuelnog karaktera je nekadašnja srednja klasa koja je dijelila jedinstveni geografski, društveni i kulturni prostor. Bez ambicije da afirmiše ili kudi, “Ex ordinary” nas vraća u vrijeme bivše Jugoslavije, u kojoj je 30 godina uz koncept običnog i normalnog života vladala ekonomska stabilnost .
,,Kroz neke filtere sjećanja osvježiti taj neki prostor bivše Jugoslavije, naročito kroz vizure mlađih umjetnika koji zapravo su bili u jako ranom djetinjstvu kada je to bio jedan prostor ili se toga sjećaju kroz priče svojih roditelja i rođaka. Ono kroz svoje radove koji imaju ličan, intimni karakter pokušavaju da nam ispričaju priče o tom nekadašnjem prostoru. To su priče sa kojima mi vrlo lako možemo da se identifikujemo”, kaže umjetnička direktorica Centra savremene umjetnosti Ljiljana Karadžić.
Umjetnički projekat “Ex ordinary” nije samo povratak u prošlost kroz radove onih koji nijesu živjeli to vrijeme već je i neka vrsta društveno angažovane umjetnosti i kritika političke, ekonomske i socijalne stvarnosti koju danas imamo u gotovo svim zemlajma regiona .
O tome svoj sud za RSE daje jedan od učesnika projekta, mladi slikar iz Srbije, Nemanja Nikolić: “Smatram da umetnik to danas nužno mora i treba da radi ali nikako na neki banalan način ili previše očigledno, na prvu loptu. Umjetnik definitivno danas mora da izađe iz tog hermetički zatvorenog sveta i postane društveno aktiavn i angažovan. Postoji mnogo načina da se to uradi. Ja smatram da je to pravi put.”
Tim umetnika i kustosa iz regiona, koji je formiran za projekat “Ex ordinary”, prvi put se susreo, povezao i počeo zajednički rad u Kreativnom ateljeu Jožef Nađ u Kanjiži u junu i julu ove godine. Među njima je bila i umjetnica iz Hrvatske Ivana Meštrov koju smo pitali koji su njeni motivi da bude dio te regionalne priče:
“To je ta želja za regionalnim povezivanjem i velika znatiželja da vidimo uopće koji su uvjeti rada, produkcije kolega diljem ovog postjugoslavenskog konteksta ali isto tako su me i zanimali umjetnici i umjetničke prakse. Stvarno mi je žao što je sve sabijeno u jedan tako kratak rok i što finasije ne dozvoljavaju da više putujemo po region. Ali već je i činjenica das mo se povezali i da radimo u cilju realizacije ovogo projekta jedno dragocjeno iskustvo.”
O motivima da bude dio projekta govori i Nikolić: “Za mene je to bilo zanimljivo zato što ja ne spadam među ljude koji su direktno pripadali toj generaciji koja je bila ta generacija ‘bivših, običnih’. Sa druge strane, neko ko raste ili je obrazovan u ovom sistemu, mora da nosi tu neku vrstu nasleđa iz tog perioda koje je dobio kroz svoje odrastanje, od roditelja i rođaka.”
Podgorica je u utorak uveče bila treća stanica tog izložbenog projekta, nakon Sarajeva i Beograda, a posle glavnog grada Crne Gore, “Ex ordinary” biće predstavljen i u Skoplju, Prištini, Zagrebu i Ljubljani.
Reč je o interdisciplinarnom projektu koji je inicirao No Borders Orchestra (NBO), profesionalni simfonijski orkestar sastavljen od muzičara iz bivših jugoslovenskih republika.
U centru pažnje svih radova koji su naglašeno vizuelnog karaktera je nekadašnja srednja klasa koja je dijelila jedinstveni geografski, društveni i kulturni prostor. Bez ambicije da afirmiše ili kudi, “Ex ordinary” nas vraća u vrijeme bivše Jugoslavije, u kojoj je 30 godina uz koncept običnog i normalnog života vladala ekonomska stabilnost .
,,Kroz neke filtere sjećanja osvježiti taj neki prostor bivše Jugoslavije, naročito kroz vizure mlađih umjetnika koji zapravo su bili u jako ranom djetinjstvu kada je to bio jedan prostor ili se toga sjećaju kroz priče svojih roditelja i rođaka. Ono kroz svoje radove koji imaju ličan, intimni karakter pokušavaju da nam ispričaju priče o tom nekadašnjem prostoru. To su priče sa kojima mi vrlo lako možemo da se identifikujemo”, kaže umjetnička direktorica Centra savremene umjetnosti Ljiljana Karadžić.
Umjetnički projekat “Ex ordinary” nije samo povratak u prošlost kroz radove onih koji nijesu živjeli to vrijeme već je i neka vrsta društveno angažovane umjetnosti i kritika političke, ekonomske i socijalne stvarnosti koju danas imamo u gotovo svim zemlajma regiona .
O tome svoj sud za RSE daje jedan od učesnika projekta, mladi slikar iz Srbije, Nemanja Nikolić: “Smatram da umetnik to danas nužno mora i treba da radi ali nikako na neki banalan način ili previše očigledno, na prvu loptu. Umjetnik definitivno danas mora da izađe iz tog hermetički zatvorenog sveta i postane društveno aktiavn i angažovan. Postoji mnogo načina da se to uradi. Ja smatram da je to pravi put.”
Tim umetnika i kustosa iz regiona, koji je formiran za projekat “Ex ordinary”, prvi put se susreo, povezao i počeo zajednički rad u Kreativnom ateljeu Jožef Nađ u Kanjiži u junu i julu ove godine. Među njima je bila i umjetnica iz Hrvatske Ivana Meštrov koju smo pitali koji su njeni motivi da bude dio te regionalne priče:
“To je ta želja za regionalnim povezivanjem i velika znatiželja da vidimo uopće koji su uvjeti rada, produkcije kolega diljem ovog postjugoslavenskog konteksta ali isto tako su me i zanimali umjetnici i umjetničke prakse. Stvarno mi je žao što je sve sabijeno u jedan tako kratak rok i što finasije ne dozvoljavaju da više putujemo po region. Ali već je i činjenica das mo se povezali i da radimo u cilju realizacije ovogo projekta jedno dragocjeno iskustvo.”
O motivima da bude dio projekta govori i Nikolić: “Za mene je to bilo zanimljivo zato što ja ne spadam među ljude koji su direktno pripadali toj generaciji koja je bila ta generacija ‘bivših, običnih’. Sa druge strane, neko ko raste ili je obrazovan u ovom sistemu, mora da nosi tu neku vrstu nasleđa iz tog perioda koje je dobio kroz svoje odrastanje, od roditelja i rođaka.”
