Poslednja previranja i obračuni u opozicionim strankama pokrenula su pitanje koliko su u tim političkim subjektima privrženi demokratskim procedurama i koliko pojedinci osvojene pozicije i privilegije doživljavaju kao neotuđivo pravo, baš kao i predstavnici vlasti koji su zbog toga pod njihovom stalnom kritikom.
Nedavna unutar stranačka previranja u Pozitivnoj i Socijalističkoj narodnoj partiji pratile su teške međusobne optužbe, a po riječima pojedinih funkcionera i prljave kampanje protiv pojedinaca koji su se usudili da pokrenu pitanje odgovornosti stranačkih vrhuški. U Pozitivnoj su pljuštale optužbe za nepoštovanje statuta, izbjegavanje dijaloga i otvorenih procedura, govorilo se o zloupotrebi oficijelnih mejlova, falsifikovanju potpisa, čule su se i teške lične kvalifikacije, pominjale finansije. Sve između ljudi koji su ne tako davno ušli u politiku, kako su govorili, sa jednim ciljem – da stvari promijene na bolje. O citiram prljavoj kampanji govorio je i Aleksa Bečić, mladi funkcioner Socijalističke narodne partije koji se nakon uspjeha na podgoričkim lokalnim izborima kandidovao za lidera stranke. On je tvrdio da se preko društevnih mreža i pojedinih medija stigmatizovao po nalogu citiram režima i medijskog podzemlja, a pomagače je prepoznao i u drugim sferama aludirajući da ih ima i u njegovoj stranci. Bečić kaže da crnogorska pozicija i opozicija imaju identičan odnos prema onima koji priželjkuju promjene.
„Pa svako ko želi da zdravim reformama i modernizacijom stvara pretpostavke za stvaranje novih vrijednosti odmah se doživljava kao velika opasnost svima onim akoji uživaju nezaslužene benefite u postavci koja postji već toliko godina. Zatim te grupe teorijama zavjere, intrigama, podmetanjima djeluju na način kako bi sačuvali poziciju, jer znaju da su u zdravom sistemu nemoćni da se održe“.
Poslanik i bivši visoki funkcioner Pozitivne Dritan Abazović razmišlja na sličan način.
„Vjerovatno da opozicija nije toliko loša, ova vlast ne bi toliko trajala. Milsim d aje to nešto što je toliko puta rečeno a i potvrđuje se svim događajima u različitim strankama. Ja to tumačim kao stvar mentalitetske prirode, da se mi kao društvo bojimo promjena. Da se radi o ljudima koji su izrasli u drugom sistemu gdje je partija bila sve, i onda je vrlo logično da je taj doživljaj partije i želja da se ostane visoko u nomenklaturi, želja da se očuvaju pozicije, puno veća od želje i potebe za nekim promjenama koje su neophodne društvu“.
Aleksa Bečić kaže da je svijest o tome da su građani na lokalnim izborima u Podgorici prepoznali novu ponudu, prema njegovim riječima, pokrtenula kampanju protiv njega. On to vidi kao otpor političkog sistema koji kreiraju vječiti lideri.
„Danas u CG imamo potpunu krizu liderstva. Milo Đukanović je na čelu DPS-a punih sedamnaest godina. Predsjednik SNS-a kasnije NOVE, dvanaest godina, predsjednik PZP-a osam godina sa novim mandatom od četiri godine, predsjednik SNP-a osam godina s anovim mandatom od četiri godine. Svim aje jasno da naš prioritetni zadatak, kao društva, mora biti liderska i kadrovska obnova kao spoj mladosti i iskustva jer bez novih snaga i nove energije, nema uspjeha, nema pobjeda i nema promjena“.
Boris Marić, iz Centra za građansko obrazovanje opozicione partije vidi kao dio okoštalog političkog sistema.
„Nema ništa novo kada kažem da su opozicione partije u svojoj srži prilično nedemokratske strukture, liderske. Koncipirane tako da lider radi sve da zdrži svoju poziciju. U tome se narvno pribjegava svemu onome što nedemokratske strukture rade - nepoštovanje statuta, određene vrste pritisaka i određene zloupotrebe pozicijelidra koju oni imaju u partijama“.
Dritan Abazović smatra da takva praksa šalje veoma lošu poruku građanima i stoji na putu promjenama. On to vidi kao citiram porođajne muke demokratije.
„I da se mora proći kroz sve faze da bi sazrelo društvo, da bi dostiglo taj nivo političke socijalizacije koji bi vodio ka drugačijoj političkoj kulturi i u kojoj bi promjene u okviru stranaka, na nivou loklanih i centralnih vlasti postale nešto što je prirodno. Tada se konkuretnost ne bi smatrala neprijateljstvo nego satssvanim dijelom posla i nečim sa čim bi se mnogo lakše pomirili nego što je sada slučaj“.
