Penzionisani general Vojske Republike Srpske Dragomir Milošević osuđen je zbog zločina nad civilima u Sarajevu od 1994. do 1995. nakon što je preuzeo komandu nad Sarajevsko - romanijskim korpusom od Stanislava Galića kojeg je Haški tribunal osudio na doživotni zatvor.
Nakon žalbe Miloševiću je kazna umanjena za četiri godine jer je oslobođen krivice za granatiranje sarajevske pijace Markale, 28. avgusta 1995. u kojem je poginulo 37 civila, zato sto je utvrđeno da je on u to vreme bio na liječenju u Beogradu.
Predsjednica Društva za ugrožene narode u BiH Fadila Memišević nezadovoljna presudom vjeruje da je Milošević ipak bio odgovoran i za ovaj zločin:
„Ono što su građani Sarajeva preživjeli, to je ušlo u anale istorije i ostaće kao najveći zločin, najveće mučenje civila u opkoljenom gradu. I na kraju-krajeva, sama presuda, odnosno optužnica Radovanu Karadžiću - bila sam u Tribunalu i oni su te sekvence prezentirali u sudnici, gdje se jasno vidi granatiranje i mislim da će ova optužnica protiv Radovana Karadžića potvrditi granatiranje i Markala. Mislim da je Milošević ovdje izuzetno kriv - i naravno da sam nezadovoljna kao i svi građani Sarajeva. Njemu je trebalo da bude potvrđena prijašnja izrečena kazna.“
Žalbeno vijeće je Miloševića oslobodilo odgovornosti za planiranje i izdavanje naredbi za snajperske incidente, ali je „bez razumne sumnje“ utvrdilo njegovu komandnu odgovornost jer nije spriječio i kaznio počinioce tih zločina.
Mapa opsade SarajevaVijeće je odbilo žalbu Miloševića da su Vojničko polje, Ali-pašino polje, Dobrinja, Sedrenik, Hrasnica i Marijin dvor bili vojne zone, te utvrdilo da se radilo o civilnom području i da su meta snajperskog djelovanja i granatiranja tokom opsade Sarajeva bili civili. Među njima i djeca. Prema nekim procjenama, u Sarajevu je tokom opsade ubijeno oko 1.600 djece, a „Udruženje ubijene djeca Sarajeva“ prikupilo je podatke za njih 520, kaže predsjednik Fikret Grabovica:
„Mislim da je dovoljno samo kad kažem podatak da je na 63 lokacije ubijeno troje i više djece. Nije slučajno da se to dešavalo. Ta djeca, ta nevina bića su ubijana uglavnom u igri, sa igračkama u ruci itd. Znači da to aspolutno nisu primjeren kazne. Zapravo svi ti za počinjene zločine su zaslužili doživotne kazne, posebno kad je u pitanju Milošević.“
Milošević, kao i Galić, osuđen je za, kako se navodi, nasilje čiji je prevashodni cilj bilo širenje terora među civilnim stanovništvom Sarajeva, kao i za ubistva i nehumana djela.
Tako su na meti napada bile i bolnice. Samo na Opštu bolnicu u Sarajevu palo je oko 200 projektila, a bila je i na stalnoj meti snajpera. Uslovi u bolnicama bili su strašni, prisjeća se direktor Opšte bolnice, dr. Bakir Nakaš:
“Bez tehnologije koja je na raspolaganju savremenim sistemima, bez radiološke dijagnostike, bez laboratorijske dijagnostike, bez grijanja, bez mogućnosti osiguranja redovnog snabdijevanja medicinskim gasovima, lijekovima, energentima.”
I u takvim teškim uslovima dešavala su se čuda, kaže dr. Nakaš:
„Ja sam imao jednu čudnu osobinu da prilikom granatiranja se uvjerim šta je oštećeno. I pošto se moj ured nalazi na trećem katu upravne zgrade, nakon jednog teškog pogotka koji je bio u neposrednoj blizini bolnice, izašao sam ne terasu i sa terase sam ugledao jednog momka od nekih šesnaestak godina koji je skakutao na jednoj nozi, a drugu nogu je nosio u ruci - i visila je na jednom komadu kože. Pritrčali su mu moji ljudi koji su radili na obezbjeđenju zgrade, unijeli ga u salu - ta noga je danas u funkciji, taj momak je živ i zdrav.”
Doživotni zatvor za Stanislava Galića i 29 godina za Dragomira Miloševića najveće su izrečene kazne za opsadu Sarajeva. Pred Haškim tribunalom za zločine počinjene u Sarajevu bio je optužen i Slobodan Milošević, ali je u umro tokom suđenja u martu 2006. godine, nakon čega je proces obustavljen.
Biljana Plavišić, bivša predsjednica Repubilke Srpske, priznala je krivicu za učešće, između ostalog, u zločinima u Sarajevu pred sudijama Haškog tribunala, nakon čega je osuđena na 11 godina zatvora. Krajem oktobra 2009. godine prijevremeno je puštena na slobodu sa izdržavanje zatvorske kazne u Švedskoj.
Nakon žalbe Miloševiću je kazna umanjena za četiri godine jer je oslobođen krivice za granatiranje sarajevske pijace Markale, 28. avgusta 1995. u kojem je poginulo 37 civila, zato sto je utvrđeno da je on u to vreme bio na liječenju u Beogradu.
Predsjednica Društva za ugrožene narode u BiH Fadila Memišević nezadovoljna presudom vjeruje da je Milošević ipak bio odgovoran i za ovaj zločin:
„Ono što su građani Sarajeva preživjeli, to je ušlo u anale istorije i ostaće kao najveći zločin, najveće mučenje civila u opkoljenom gradu. I na kraju-krajeva, sama presuda, odnosno optužnica Radovanu Karadžiću - bila sam u Tribunalu i oni su te sekvence prezentirali u sudnici, gdje se jasno vidi granatiranje i mislim da će ova optužnica protiv Radovana Karadžića potvrditi granatiranje i Markala. Mislim da je Milošević ovdje izuzetno kriv - i naravno da sam nezadovoljna kao i svi građani Sarajeva. Njemu je trebalo da bude potvrđena prijašnja izrečena kazna.“
Žalbeno vijeće je Miloševića oslobodilo odgovornosti za planiranje i izdavanje naredbi za snajperske incidente, ali je „bez razumne sumnje“ utvrdilo njegovu komandnu odgovornost jer nije spriječio i kaznio počinioce tih zločina.
Vijeće odbilo preostali dio žalbe
„Mislim da je dovoljno samo kad kažem podatak da je na 63 lokacije ubijeno troje i više djece. Nije slučajno da se to dešavalo. Ta djeca, ta nevina bića su ubijana uglavnom u igri, sa igračkama u ruci itd. Znači da to aspolutno nisu primjeren kazne. Zapravo svi ti za počinjene zločine su zaslužili doživotne kazne, posebno kad je u pitanju Milošević.“
Milošević, kao i Galić, osuđen je za, kako se navodi, nasilje čiji je prevashodni cilj bilo širenje terora među civilnim stanovništvom Sarajeva, kao i za ubistva i nehumana djela.
Tako su na meti napada bile i bolnice. Samo na Opštu bolnicu u Sarajevu palo je oko 200 projektila, a bila je i na stalnoj meti snajpera. Uslovi u bolnicama bili su strašni, prisjeća se direktor Opšte bolnice, dr. Bakir Nakaš:
“Bez tehnologije koja je na raspolaganju savremenim sistemima, bez radiološke dijagnostike, bez laboratorijske dijagnostike, bez grijanja, bez mogućnosti osiguranja redovnog snabdijevanja medicinskim gasovima, lijekovima, energentima.”
I u takvim teškim uslovima dešavala su se čuda, kaže dr. Nakaš:
„Ja sam imao jednu čudnu osobinu da prilikom granatiranja se uvjerim šta je oštećeno. I pošto se moj ured nalazi na trećem katu upravne zgrade, nakon jednog teškog pogotka koji je bio u neposrednoj blizini bolnice, izašao sam ne terasu i sa terase sam ugledao jednog momka od nekih šesnaestak godina koji je skakutao na jednoj nozi, a drugu nogu je nosio u ruci - i visila je na jednom komadu kože. Pritrčali su mu moji ljudi koji su radili na obezbjeđenju zgrade, unijeli ga u salu - ta noga je danas u funkciji, taj momak je živ i zdrav.”
Doživotni zatvor za Stanislava Galića i 29 godina za Dragomira Miloševića najveće su izrečene kazne za opsadu Sarajeva. Pred Haškim tribunalom za zločine počinjene u Sarajevu bio je optužen i Slobodan Milošević, ali je u umro tokom suđenja u martu 2006. godine, nakon čega je proces obustavljen.
Biljana Plavišić, bivša predsjednica Repubilke Srpske, priznala je krivicu za učešće, između ostalog, u zločinima u Sarajevu pred sudijama Haškog tribunala, nakon čega je osuđena na 11 godina zatvora. Krajem oktobra 2009. godine prijevremeno je puštena na slobodu sa izdržavanje zatvorske kazne u Švedskoj.
