Dok haški optuženik Goran Hadžić čeka izručenje u pritvoru beogradskog Specijalnog suda, postepeno se otkrivaju detalji njegovog života tokom bekstva.
Štampa piše da je tokom sedmogodišnjeg bega od pravde imao ljubavnicu i dobio dete, ali još nije otkriveno ono najvažnije – ko mu je pomagao u skrivanju.
Haški optuženik Goran Hadžić u pritvoru nije želeo da govori o optužnici za ratne zločine koja mu se stavlja na teret, a kako se nezvanično čulo iz pravosudnih izvora, istražnom sudiji poručio je da neće odati imena ljudi koji su ga skrivali rečima “Možete i da me sečete, ali jatake ne odajem ni za živu glavu”.
Tako da će državni organi sami morati da otkriju ko je Hadžiću omogućio sedmogodišnje bekstvo, posle kog je mirno zatražio da ga poseti porodica.
Iako nije bio kooperativan, država mu je želju odmah ispunila tako da su ga u zgradi suda u Ustaničkoj ulici posetili supruga, sestra, i sin Srećko Hadžić koji je novinarima rekao da ga je porodica videla prvi put posle sedam godina.
“Sve je uredu, on je zdrav, dobro se oseća. Ne mogu više ništa da vam kažem jer se radi o privatnim stvarima, i nema nikakve veze sa njegovim hapšenjem i izručenjem”, rekao je on.
Detalji Hadžićevog kretanja tokom bekstva za javnost su i dalje tajna, tako da mediji nagađaju da se nekoliko godina skrivao u Rusiji, gde je čak trgovao naftom, pa i da je jedno vreme proveo u Belorusiji.
Ono što je ipak sigurno je da je uhapšen u Srbiji, i to na putu između Inđije i Novog Sada, na obroncima Fruške Gore u blizini manastira Krušedol, a nadležni koji tragaju za njim tvrde da su mu bili za petama od trenutka kada je njegov kum iz Novog Sada nedavno pokušao da proda basnoslovno vrednu sliku Amadea Modiljanija kojom bi bilo finansirano njegovo dalje skrivanje.
Fila: Nije imao lažni identitet
Hadžićev advokat Toma Fila demantovao je čak i tu zvaničnu verziju.
“Nije imao lažnu ličnu kartu, imao je lažni identitet, predstavljao se lažnim imenom. Imao je ličnu kartu koju je dobio kao srpski državljanin kada je došao u Srbiju. Nije ni pokušao da pobegne, a mogao je. Nađen je na putu pored jedne šume, i da je hteo mogao je da krene u šumu. Nikakve Modiljanijeve slike nema, niti je pokušavao da proda umetničko delo. Da je tako nešto uradio nikada ga ne bi uhvatili”, kazao je Fila.
Koliko je Goran Hadžić bio relaksiran u skrivanju, govori i to da je uhapšen nadomak Novog Sada gde je živeo sa porodicom pre bekstva, kao možda i ono što piše beogradska štampa; da je tokom skrivanja po selima Fruške Gore imao vanbračnu ženu sa kojom je dobio i dete.
Kako kaže Toma Fila, jedino što je zatražio nakon što se odrekao žalbe na izručenje, je da ga pre odlaska u Hag posete obe porodice.
“Očekuje se da mu i drugi deo porodice dođe u posetu. Danas mu dolaze jedni, a sutra će mu sigurno doći ovo drugo dete koje ima. Malo dete ima.”
Proveravaju se kontakti sa sveštenim licima
Kako je moguće da je Goran Hadžić uz sve te aktivnosti toliko dugo bio van domašaja pravde trebalo bi da utvrdi Akcioni tim za potragu za haškim beguncima.
Bruno Vekarić, zamenik tužioca Srbije za ratne zločine, kaže da je to telo do sada uradilo odličan posao.
“Posle eventualne analize oko jataka, ne samo za Mladića nego i za Karadžića i Hadžića, i završetka te priče i eventualne akcije pravosudnih organa prestaje potreba i za postojanjem Akcionog tima. Jer njegov mandat jeste lociranje, hapšenje i izručenje haških begunaca”, izjavio je Vekarić.
Ključni momenat u Hadžićevom bekstvu je informacija koju je 13. jula 2004. dobio od nekoga iz struktura vlasti da su iz Haga stigli optužnica i nalog za hapšenje. Samo sedam sati nakon što je koverat stigao Ministarstvu spoljnih poslova poslednji put je viđen kako sa torbom u ruci napušta svoju kuću u Novom Sadu.
Državni službenik za kojeg postoje indicije da je uputio dojavu još nije procesuiran. Ono na čemu sada Tužilaštvo radi je provera informacija da je Goran Hadžić imao kontakte sa nekim sveštenim licima.
Mirko Đorđević, sociolog religije, veruje da je od velike važnosti da se to učini, jer su u više navrata iz Haškog tribunala stizale informacije da pojedinci iz Srpske pravoslavne crkve skrivaju begunce.
“Ali nikada te stvari nisu sasvim proverene, i istraga nije sprovedena. Ovo sada je nov momenat jer vidimo da je u pitanju manastir Krušedol na Fruškoj Gori, pominju se i neki monah, te jedan iguman, te drugi iguman… Moguće je da određeni episkopi znaju poviše o toj mreži”, ocenjuje Đorđević.
Vladika bački Irinej, jedan od velikodostojnika Srpske pravoslavne crkve, demantovao je ove informacije:
“Sve takve paušalne izjave bez konkretnih podataka i imena su besmislene. Nema Crkva nikakve veze sa tim.”
Tokom potrage za haškim optuženicima SPC je više puta bila na meti.
Svojevremeno je Florans Artman, bivša portparolaka haškog tužilaštva, izjavila da Hag ima informacije da begunac Radovan Karadžić granicu Srbije i Bosne prelazi maskiran u svešteničku odoru, dok je mitropolit Amfilohije izjavljivao da nikada sudu ne bi predao tog haškog optuženika.
Mirko Đorđević zaključuje da je lako odgovoriti na pitanje o motivima eventualne podrške pojedinaca iz Crkve haškim optuženicima.
“Javno ih smatraju herojima koji su branili život srpskog naroda. Ta podrška nikada nije izostajala.”
Goran Hadžić, bivši predsednik samoproglašene Republike Srpske Krajine, optužen je u 14 tačaka za zločine protiv čovečnosti nad Hrvatima i drugim nesrbima i kršenje zakona i običaja ratovanja tokom sukoba u bivšoj Jugoslaviji.
Biografija Gorana Hadžića
Goran Hadžić rođen je 7. septembra 1958 u selu Pačetin pokraj Vukovara.
Rat je dočekao kao skladištar u kombinatu "Borovo". Politikom se počeo aktvinije baviti krajem 80-tih, kada članstvo u SKJ, zamjenjuje onim u tek osnovanoj Srpskoj demokratskoj stranci na čijoj se političkoj hijerarhiji brzo uspinje tokom rata u Hrvatskoj.
U javnosti postaje poznat na samom početku rata . Uhapšen je u martu 1991., na Plitvicama zajedno s Željkom Ražnatovićem Arkanom i to po povratku iz Knina gdje se dogovarao sukob s Hrvatima.
S grupom istočno slavonskih Srba 25. juna 1991. odlučuje formirati takozvanu SAO , Srpsku autonomnu oblast Istočne Slavonije, Baranje i Zapadnog Srijema. Nešto kasnije se ta tvorevima priključuje još jednoj samoproglašenoj tvorevini, takozvanoj Republici Srpskoj Krajini.
U februaru 1992. s mjesta premijera smjenjuje Milana Babića, kasnijeg haškog osuđenika. Smatrao se produženom rukom i kurirom Slobodana Miloševića.
"Posao" premijera, pa onda i predsjednika, završava mu 1994. kada je za predsjednika tzv RSK izabran Milan Martić, koji je 8.oktobra 2008. osudjen na 35 godina zatvora.
U Hrvatskoj ostaje dok je istočna Slavonija bila pod protektoratom UN, čak je bio predsjednik distrikta, ali nakon mirne reintegracije tog dijela Hrvatske seli u tadašnju SR Jugoslaviju.
U srpskoj javnosti se pojavljuje 2000., na sprovodu ratnog druga Arkana koga naziva "velikim herojem".
Međunarodni sud za ratne zločine u Hagu protiv njega je podigao optužnicu 4.juna 2004., a objavljena je 16.jula 2004. Neposredno uoči hapšenja nestaje iz svoga doma u Novom Sadu.
Haški sud ga tereti za sdjelovanje u udruženom zločinačkom poduhvatu kao suizvršilac. Svrha tog zločinačkog poduhvata bila je da se trajno ukloni većina hrvatskog i drugog nesrpskog stanovništva s otprilike jedne trećine teritorija Hrvatska kako bi to postalo dijelom nove države pod srpskom dominacijom.
Navodi se da je taj udruženi zločinački poduhvat započet najkasanije 25. juna 1991. i trajao barem do decembra 1993.
Haška optužnica protiv Gorana Hadžića
Optužen je u 14 točaka za ratne zločine i zločine protiv čovječnosti od 1. augusta 1991. do kraja juna 1992.
Između ostalog za istrebljenja i ubojstva stotina civila Hrvata i drugih nesrba, uključujući žene i starije osobe, u Dalju, Erdutu, Klisi, Lovasu, Grabovcu i Vukovaru.
Dugotrajan i čest prislini rad hrvatskih i drugih nesprskih civila koji je uključivao kopanje grobova, tovarenje municije za srpske snage, kopanje rovova, kao i druge oblike fizičkog rada na linijama fronta.
Hadžiću se na teret stavljaju deportacija najmanje 5 tisuća stanovnika Iloka i 20 tisuća stanovnika Vukovara u Srbiju, te prisilno premještanje unutar Hrvatske 2 i po tisuće stanovnika Erduta.
Također se smatra odgovornim i za logore Stajićevo, Begejci, Sremska Mitrovica, te za uništavanaja kuća, vjerskih i kulturnih objekata u Dalju, Erdutu, Lovasu, Tovarniku i Vukovaru.
Štampa piše da je tokom sedmogodišnjeg bega od pravde imao ljubavnicu i dobio dete, ali još nije otkriveno ono najvažnije – ko mu je pomagao u skrivanju.
Haški optuženik Goran Hadžić u pritvoru nije želeo da govori o optužnici za ratne zločine koja mu se stavlja na teret, a kako se nezvanično čulo iz pravosudnih izvora, istražnom sudiji poručio je da neće odati imena ljudi koji su ga skrivali rečima “Možete i da me sečete, ali jatake ne odajem ni za živu glavu”.
Tako da će državni organi sami morati da otkriju ko je Hadžiću omogućio sedmogodišnje bekstvo, posle kog je mirno zatražio da ga poseti porodica.
Iako nije bio kooperativan, država mu je želju odmah ispunila tako da su ga u zgradi suda u Ustaničkoj ulici posetili supruga, sestra, i sin Srećko Hadžić koji je novinarima rekao da ga je porodica videla prvi put posle sedam godina.
“Sve je uredu, on je zdrav, dobro se oseća. Ne mogu više ništa da vam kažem jer se radi o privatnim stvarima, i nema nikakve veze sa njegovim hapšenjem i izručenjem”, rekao je on.
Detalji Hadžićevog kretanja tokom bekstva za javnost su i dalje tajna, tako da mediji nagađaju da se nekoliko godina skrivao u Rusiji, gde je čak trgovao naftom, pa i da je jedno vreme proveo u Belorusiji.
Ono što je ipak sigurno je da je uhapšen u Srbiji, i to na putu između Inđije i Novog Sada, na obroncima Fruške Gore u blizini manastira Krušedol, a nadležni koji tragaju za njim tvrde da su mu bili za petama od trenutka kada je njegov kum iz Novog Sada nedavno pokušao da proda basnoslovno vrednu sliku Amadea Modiljanija kojom bi bilo finansirano njegovo dalje skrivanje.
Krušedol - mesto gde je uhapšen Hadžić
Fila: Nije imao lažni identitet
Hadžićev advokat Toma Fila demantovao je čak i tu zvaničnu verziju.
“Nije imao lažnu ličnu kartu, imao je lažni identitet, predstavljao se lažnim imenom. Imao je ličnu kartu koju je dobio kao srpski državljanin kada je došao u Srbiju. Nije ni pokušao da pobegne, a mogao je. Nađen je na putu pored jedne šume, i da je hteo mogao je da krene u šumu. Nikakve Modiljanijeve slike nema, niti je pokušavao da proda umetničko delo. Da je tako nešto uradio nikada ga ne bi uhvatili”, kazao je Fila.
Živka Hadžić, supruga Gorana Hadžića ispred Specijalnog suda u Beogradu nakon posete mužu, 21. jul 2011.
Koliko je Goran Hadžić bio relaksiran u skrivanju, govori i to da je uhapšen nadomak Novog Sada gde je živeo sa porodicom pre bekstva, kao možda i ono što piše beogradska štampa; da je tokom skrivanja po selima Fruške Gore imao vanbračnu ženu sa kojom je dobio i dete.
Kako kaže Toma Fila, jedino što je zatražio nakon što se odrekao žalbe na izručenje, je da ga pre odlaska u Hag posete obe porodice.
“Očekuje se da mu i drugi deo porodice dođe u posetu. Danas mu dolaze jedni, a sutra će mu sigurno doći ovo drugo dete koje ima. Malo dete ima.”
Proveravaju se kontakti sa sveštenim licima
Kako je moguće da je Goran Hadžić uz sve te aktivnosti toliko dugo bio van domašaja pravde trebalo bi da utvrdi Akcioni tim za potragu za haškim beguncima.
Goran Hadžić
Bruno Vekarić, zamenik tužioca Srbije za ratne zločine, kaže da je to telo do sada uradilo odličan posao.
“Posle eventualne analize oko jataka, ne samo za Mladića nego i za Karadžića i Hadžića, i završetka te priče i eventualne akcije pravosudnih organa prestaje potreba i za postojanjem Akcionog tima. Jer njegov mandat jeste lociranje, hapšenje i izručenje haških begunaca”, izjavio je Vekarić.
Ključni momenat u Hadžićevom bekstvu je informacija koju je 13. jula 2004. dobio od nekoga iz struktura vlasti da su iz Haga stigli optužnica i nalog za hapšenje. Samo sedam sati nakon što je koverat stigao Ministarstvu spoljnih poslova poslednji put je viđen kako sa torbom u ruci napušta svoju kuću u Novom Sadu.
Državni službenik za kojeg postoje indicije da je uputio dojavu još nije procesuiran. Ono na čemu sada Tužilaštvo radi je provera informacija da je Goran Hadžić imao kontakte sa nekim sveštenim licima.
Mirko Đorđević, sociolog religije, veruje da je od velike važnosti da se to učini, jer su u više navrata iz Haškog tribunala stizale informacije da pojedinci iz Srpske pravoslavne crkve skrivaju begunce.
“Ali nikada te stvari nisu sasvim proverene, i istraga nije sprovedena. Ovo sada je nov momenat jer vidimo da je u pitanju manastir Krušedol na Fruškoj Gori, pominju se i neki monah, te jedan iguman, te drugi iguman… Moguće je da određeni episkopi znaju poviše o toj mreži”, ocenjuje Đorđević.
Vladika bački Irinej, jedan od velikodostojnika Srpske pravoslavne crkve, demantovao je ove informacije:
“Sve takve paušalne izjave bez konkretnih podataka i imena su besmislene. Nema Crkva nikakve veze sa tim.”
Tokom potrage za haškim optuženicima SPC je više puta bila na meti.
Svojevremeno je Florans Artman, bivša portparolaka haškog tužilaštva, izjavila da Hag ima informacije da begunac Radovan Karadžić granicu Srbije i Bosne prelazi maskiran u svešteničku odoru, dok je mitropolit Amfilohije izjavljivao da nikada sudu ne bi predao tog haškog optuženika.
Mirko Đorđević zaključuje da je lako odgovoriti na pitanje o motivima eventualne podrške pojedinaca iz Crkve haškim optuženicima.
“Javno ih smatraju herojima koji su branili život srpskog naroda. Ta podrška nikada nije izostajala.”
Goran Hadžić, bivši predsednik samoproglašene Republike Srpske Krajine, optužen je u 14 tačaka za zločine protiv čovečnosti nad Hrvatima i drugim nesrbima i kršenje zakona i običaja ratovanja tokom sukoba u bivšoj Jugoslaviji.
Biografija Gorana Hadžića
(VIDEO: Intervju sa Goranom Hadžićem nakon pada Vukovara 1991. godine)Biografija Gorana Hadžića
Goran Hadžić rođen je 7. septembra 1958 u selu Pačetin pokraj Vukovara.
Rat je dočekao kao skladištar u kombinatu "Borovo". Politikom se počeo aktvinije baviti krajem 80-tih, kada članstvo u SKJ, zamjenjuje onim u tek osnovanoj Srpskoj demokratskoj stranci na čijoj se političkoj hijerarhiji brzo uspinje tokom rata u Hrvatskoj.
U javnosti postaje poznat na samom početku rata . Uhapšen je u martu 1991., na Plitvicama zajedno s Željkom Ražnatovićem Arkanom i to po povratku iz Knina gdje se dogovarao sukob s Hrvatima.
S grupom istočno slavonskih Srba 25. juna 1991. odlučuje formirati takozvanu SAO , Srpsku autonomnu oblast Istočne Slavonije, Baranje i Zapadnog Srijema. Nešto kasnije se ta tvorevima priključuje još jednoj samoproglašenoj tvorevini, takozvanoj Republici Srpskoj Krajini.
U februaru 1992. s mjesta premijera smjenjuje Milana Babića, kasnijeg haškog osuđenika. Smatrao se produženom rukom i kurirom Slobodana Miloševića.
"Posao" premijera, pa onda i predsjednika, završava mu 1994. kada je za predsjednika tzv RSK izabran Milan Martić, koji je 8.oktobra 2008. osudjen na 35 godina zatvora.
U Hrvatskoj ostaje dok je istočna Slavonija bila pod protektoratom UN, čak je bio predsjednik distrikta, ali nakon mirne reintegracije tog dijela Hrvatske seli u tadašnju SR Jugoslaviju.
U srpskoj javnosti se pojavljuje 2000., na sprovodu ratnog druga Arkana koga naziva "velikim herojem".
Međunarodni sud za ratne zločine u Hagu protiv njega je podigao optužnicu 4.juna 2004., a objavljena je 16.jula 2004. Neposredno uoči hapšenja nestaje iz svoga doma u Novom Sadu.
Haški sud ga tereti za sdjelovanje u udruženom zločinačkom poduhvatu kao suizvršilac. Svrha tog zločinačkog poduhvata bila je da se trajno ukloni većina hrvatskog i drugog nesrpskog stanovništva s otprilike jedne trećine teritorija Hrvatska kako bi to postalo dijelom nove države pod srpskom dominacijom.
Navodi se da je taj udruženi zločinački poduhvat započet najkasanije 25. juna 1991. i trajao barem do decembra 1993.
Haška optužnica protiv Gorana Hadžića
Optužen je u 14 točaka za ratne zločine i zločine protiv čovječnosti od 1. augusta 1991. do kraja juna 1992.
Između ostalog za istrebljenja i ubojstva stotina civila Hrvata i drugih nesrba, uključujući žene i starije osobe, u Dalju, Erdutu, Klisi, Lovasu, Grabovcu i Vukovaru.
Dugotrajan i čest prislini rad hrvatskih i drugih nesprskih civila koji je uključivao kopanje grobova, tovarenje municije za srpske snage, kopanje rovova, kao i druge oblike fizičkog rada na linijama fronta.
Hadžiću se na teret stavljaju deportacija najmanje 5 tisuća stanovnika Iloka i 20 tisuća stanovnika Vukovara u Srbiju, te prisilno premještanje unutar Hrvatske 2 i po tisuće stanovnika Erduta.
Također se smatra odgovornim i za logore Stajićevo, Begejci, Sremska Mitrovica, te za uništavanaja kuća, vjerskih i kulturnih objekata u Dalju, Erdutu, Lovasu, Tovarniku i Vukovaru.