Nakon što je pre dve godine Skupština Srbije izjednačila prava boraca Narodnooslobodilačkog pokreta i četnika, poslednjih meseci je pokrenuto više zahteva za rehabilitaciju pripadnika formacija koje su u posleratnoj istoriji imale status kvislinga. Nedavno je u Okružni sud stigao zahtev za rehabilitaciju četničkog komandanta Dragoljuba Mihailovića, a paralelno sa tim novim istorijskim tumačenjima teče proces promene naziva ulica u pojedinim gradovima. Tako bi nekadašnji predsednik vlade Kraljevine Jugoslavije i potpisnik Trojnog pakta kojim je Jugoslavija pristupila fašističkoj koaliciji – Dragiša Cvetković, uskoro bi trebalo da dobije svoju ulicu u Nišu. Ovu inicijativu pokrenuo je poslanik stranke G17 u lokalnom parlamentu Aleksandar Milićević:
„Dragiša Cvetković je sigurno najznačajnija ličnost u politici i bivše i sadašnje Srbije i sigurno da je čovek koji je mnogo toga učinio za ovaj grad, ostavio iza sebe silne spomenike, mnoge zgrade, pozorišta i tako dalje, i sigurno da zaslužuje da se jedna ulica, i to važna ulica, zove njegovim imenom.“
Predlog koji je usvojila Komisija za nazive ulica Niša, izazvao je sa druge strane vidno zgražavanje u Udruženju za istinu o NOB-u, gde profesor Radoslav Ratković podseća na Cvetkovićev politički slom 1941. godine:
„On ostaje poznat po tome da je zaključio pakt sa Hitlerom, koji je srušen 27. marta. To je njegov završni politički čin. Dvadeset i sedmi mart je nesumnjivo izraz raspoloženja celog srpskog naroda, i sad se pojavljuju mudraci koji prepravljaju istoriju, i to u primitivnoj formi.“
U suprotnosti sa većinom relevantnih svetskih istoriografskih izvora, u školskim udžbenicima se uči da su ustanak u Srbiji podigli četnici. Istoričarka Branka Prpa kaže da je zamena Tucovićevog imena Cvetkovićevim samo deo ignorantskog odnosa prema stavovima struke:
„Kao istoričar smatram da je Dimitrije Tucović važniji od Cvetkovića. Isto tako smatram da su oni koji misle da se bave politikom i pokušavaju jednim novim, ideološkim govorom da se bore protiv ideologije komunizma, opasno ušli u arbitražu u polju istorijske nauke, da rade nepopravljive štete u kulturi i istoriji srpskog naroda, i nadam se da će jednog dana za to odgovarati pred sudom javnosti, gde će morati da objasne s kojim pravom su na sebe preuzeli arbitražu u oblasti koju ne poznaju.“
Ipak postoje istoričari, među kojima je i Bogomir Stanković, koji tvrde da je Dragiša Cetković zbog potpisivanje Trojnog pakta istaknuta istorijska ličnost:
„Dragiša Cvetković je umeo oštro da razgovara sa Ribentropom, sa Hitlerom i da zadrži neutralnost Jugoslavije. Postigao je to da sporazum predviđa neutralnost Jugoslavije, a ne gaženje Jugoslavije fašističkim trupama.“
Istoričarka Branka Prpa smatra da slučaj Dragiše Cvetkovića samo deo grubog istorijskog revizionizma koji se poslednjih godina sprovodi u Srbiji, što izaziva zgražavanje svetske javnosti:
„U toku je jedan ozbiljni, globalni proces odricanja od antifašizma. Što smo mogli da vidimo u srpskom parlamentu, što smo mogli da vidimo u ne proslavljanju 60. godina kraja Drugog svetskog rata, što smo mogli da vidimo u ne proslavljanju 60. godišnjice oslobođenja Beograda, što, na kraju, vidimo u zameni naziva ulica i tako dalje. Dakle, jedno apsolutno, političko, ideološko odricanje od tekovina antifašizma – civilizacijskih tekovina ove zemlje.“
„Dragiša Cvetković je sigurno najznačajnija ličnost u politici i bivše i sadašnje Srbije i sigurno da je čovek koji je mnogo toga učinio za ovaj grad, ostavio iza sebe silne spomenike, mnoge zgrade, pozorišta i tako dalje, i sigurno da zaslužuje da se jedna ulica, i to važna ulica, zove njegovim imenom.“
Predlog koji je usvojila Komisija za nazive ulica Niša, izazvao je sa druge strane vidno zgražavanje u Udruženju za istinu o NOB-u, gde profesor Radoslav Ratković podseća na Cvetkovićev politički slom 1941. godine:
„On ostaje poznat po tome da je zaključio pakt sa Hitlerom, koji je srušen 27. marta. To je njegov završni politički čin. Dvadeset i sedmi mart je nesumnjivo izraz raspoloženja celog srpskog naroda, i sad se pojavljuju mudraci koji prepravljaju istoriju, i to u primitivnoj formi.“
U suprotnosti sa većinom relevantnih svetskih istoriografskih izvora, u školskim udžbenicima se uči da su ustanak u Srbiji podigli četnici. Istoričarka Branka Prpa kaže da je zamena Tucovićevog imena Cvetkovićevim samo deo ignorantskog odnosa prema stavovima struke:
„Kao istoričar smatram da je Dimitrije Tucović važniji od Cvetkovića. Isto tako smatram da su oni koji misle da se bave politikom i pokušavaju jednim novim, ideološkim govorom da se bore protiv ideologije komunizma, opasno ušli u arbitražu u polju istorijske nauke, da rade nepopravljive štete u kulturi i istoriji srpskog naroda, i nadam se da će jednog dana za to odgovarati pred sudom javnosti, gde će morati da objasne s kojim pravom su na sebe preuzeli arbitražu u oblasti koju ne poznaju.“
Ipak postoje istoričari, među kojima je i Bogomir Stanković, koji tvrde da je Dragiša Cetković zbog potpisivanje Trojnog pakta istaknuta istorijska ličnost:
„Dragiša Cvetković je umeo oštro da razgovara sa Ribentropom, sa Hitlerom i da zadrži neutralnost Jugoslavije. Postigao je to da sporazum predviđa neutralnost Jugoslavije, a ne gaženje Jugoslavije fašističkim trupama.“
Istoričarka Branka Prpa smatra da slučaj Dragiše Cvetkovića samo deo grubog istorijskog revizionizma koji se poslednjih godina sprovodi u Srbiji, što izaziva zgražavanje svetske javnosti:
„U toku je jedan ozbiljni, globalni proces odricanja od antifašizma. Što smo mogli da vidimo u srpskom parlamentu, što smo mogli da vidimo u ne proslavljanju 60. godina kraja Drugog svetskog rata, što smo mogli da vidimo u ne proslavljanju 60. godišnjice oslobođenja Beograda, što, na kraju, vidimo u zameni naziva ulica i tako dalje. Dakle, jedno apsolutno, političko, ideološko odricanje od tekovina antifašizma – civilizacijskih tekovina ove zemlje.“