'Ruska Srebrenica'

Tekst: Julia Petrovskaja

Ruski predsednik Vladimir Putin izjavio je nedavno na forumu o međunarodnoj politici u Sočiju kako bi zatvaranje granice sa proruskim samoproglašenim republikama u Ukrajini dovelo do nove Srebrenice. Ukoliko bi se donela takva odluka (a na tome insistiraju zapadni partneri Moskve), usledilo bi krvoproliće, tvrdi ruski predsednik.

“Dok god politička pitanja ostaju nerešena, ove teritorije ne uživaju poseban status i zakon o amnestiji ne postoji, odluka o zatvaranju granice dovešće do situacije slične onoj koja je bila u Srebrenici. To znači pokolj. Nikad nećemo dozvoliti da se to dogodi”, rekao je Putin.

Tu izjavu ruski mediji su preneli bez nekih komentara, uz konstataciju da je u Srebrenici u julu 1995. godine Vojska Republike Srpske ubila više hiljada muškaraca muslimana. U samoj Rusiji ta poruka je ostala skoro nezapažena izvan stručnog kruga, dok su na Balkanu usledile internet-rasprave.

Nekome je Putinova izjava samo “dokaz prljave igre Kremlja”, dok su se drugi pitali: “Preti li to Moskva Ukrajincima ratnim zločinom”? “Kako to, pored toliko zločina na svetu, baš se setio Srebrenice”? – stoji u jednom od tih komentara. Neki su potpuno razočarani: “Čas nas brani, čas nas pljuje! Sve kako njemu odgovara”. Kako god, smatraju oni, “nikome to ne olakšava situaciju, a Rusima služi kao dobar izgovor za njihovu politiku!”.

Jasno je da je Putinova izjava bila, pre svega, namenjena njegovim sagovornicima u Evropskoj uniji i Vašingtonu, te zapadnoj javnosti u celini, za koju je reč “Srebrenica” sinonim etničkog masakra i genocida. Na taj način Putin se suprotstavlja stalnom pritisku na Rusiju po pitanju sukoba na istoku Ukrajine. Njegova retorika ne uzima u obzir balkanske okolnosti, već je deo propagandne kampanje Kremlja u kojoj on pokušava da primenjuje iste procene, vrednosti i standard na koje se poziva Zapad.

Inače, u raspravama sa oponentima ruske vlasti se često služe balkanskim tragičnim događajima. Najčešće se govori o bombardovanju Jugoslavije 1999. godine ili proglašenju nezavisnosti Kosova kao najvećem kršenju međunarodnog prava.

Ruska propaganda prikazuje ratove devedesetih kao posledicu politike “Pentagona i evropskih neonacista” koji su delovali na “razbijanju i pljačkanju” Jugoslavije. I sve to radi uništenja uticaja Srbije i njenog “istorijskog saveznika” Rusije. Gledaocima i čitaocima serviraju mešavinu laži, stvarnih činjenica i ekstremnih verzija, a cela priča je usmerena na jačanje antizapadnog osećanja, te promociju ruskog kursa kao ispravnog i pravednog.

Što se balkanskih sukoba tiče, u ruskim provladinim medijima su često zastupljeni stavovi ekstremno-nacionalističkog dela srpskog političkog spektra. Dakle, iz tog ugla se posmatra i Srebrenica.

Iako se zvanično u Rusiji smatra da je u Srebrenici u julu 1995. godine “počinjen jedan od najtežih zločina”, u isto vreme preko diplomatskih poteza, te medijskih analiza se radi na relativizaciji tog masakra, diskreditaciji istrage, te rehabilitaciji optuženih i osuđenih pred tribunalom u Hagu. Recimo, presudu Radovanu Karadžiću u najpoznatijim prokremaljskim medijima ili think tankovima nazivaju “neopravdanom i politički motivisanom”. Tvrdi se kako ta presuda ne doprinosi pomirenju, dok “istinska priča” o balkanskom masakru još nije napisana.

U medijima te vrste masakr u Srebrenici se prikazuje pre svega kao posledica muslimanske politike i rezultat borbenih dejstava. Streljanje više hiljada zarobljenika nazivaju spornim događajem koji nije dovoljno rasvetljen, dok je broj žrtava, po toj proceni, preteran. Osuda od strane srpskog parlamenta zločina u Srebrenici kao čina genocida, koja je usledila 2010. godine, u Rusiji je viđena isključivo kao posledica pritiska zapadnih zemalja. Dok se blokiranje od strane Rusije nacrta britanske rezolucije u Savetu bezbednosti 2015. godine prikazuje kao dobra prilika da se sprovede nova, nepristrasna istraga.

U jednom te istom članku pored konstatacije da je zločin u Srebrenici među najbolnijim događajima rata vidimo zaključak da “sa srebreničkom pričom suštinski nešto nije u redu”. Štaviše, tvrdi se kako broj stradalih, motivi i nalogodavci zločina nisu poznati ni Haškom tribunalu, te o Srebrenici se ne govori “sa naučno-stručnog stanovišta”. Prokremaljski mediji iako ne poriču masakr u potpunosti, ipak osporavaju zvaničnu verziju ubijanja zarobljenika. Ti događaji se, prema njihovom mišljenju, zloupotrebljavaju u cilju “delegitimizacije i ukidanja Republike Srpske i satanizacije Srbije i srpskog naroda”.

U toj propagandnoj kampanji sudeluju kako istoričari i politolozi, koji se godinama bave Balkanom, tako i ljudi koji su prilično udaljeni od pomenutog “naučno-stručnog stanovišta”. Među njima je, recimo, pisac naučne fantastike Kiril Benediktov. U fokusu njegove priče je “rat u kome Srbija nije učestvovala”, dok se Srbima nameće globalna krivica – “teret koji oni moraju nositi bez prava podizanja glave i bez nade na oproštaj”.

U vladinim medijima ima i uzdržanjih izveštaja, bez preteranih emocija i udubljivanja u razloge i posledice ratnih dešavanja. Na dan sećanja na žrtve Srebrenice, ruske državne agencije se oglašavaju kratkim informacijama bez akcenata koji bi osporavali zločin. Ali, ni u tom slučaju se ne pominju mnoge bitne činjenice, poput one da su masovne grobnice bile prekopavane i premeštane. Pored toga, izbegava se reč “genocid”, ne pominje odluka po tom pitanju Međunarodnog suda iz 2007. godine.

Te izveštaje često prate negativne ili potpuno besmisleni komentari internet trolova, poput tvrdnje da “zarobljenici nisu ubijeni od strane vojske Ratka Mladića, nego su to uradile demokrate”. Iako su državni mediji cenzurisani i na njihovim portalima se vrši premoderacija, ovakve poruke se ne uklanjaju, jer nemaju veze sa ruskom unutrašnjom situacijom i zato ne smetaju ruskim vlastima. Međutim, te poruke doprinose širenju dezinformacija. Dakle, politika vladinih medija i think tankova se svodi na minimiziranje Srebrenice ili osporavanje zločina uz faktičku rehabilitaciju najpoznatijih haških optuženika.

U isto vreme Moskva pomaže populistima na Balkanu, koji zagovaraju orijentaciju prema ruskoj politici, da zarade nove bodove preko negiranja ratnih zločina i jačanja atmosfere mržnje. Među njima je organizacija “Zavetnici” koja je na Dan žalosti 11. jula 2017. godine pokušala sazvati miting za podršku Mladiću u Banjaluci. Na Balkanu su odavno navikli na provokacije i trolovanje, ali u ovom slučaju se radi o kvazipolitičkoj grupi, koja održava stalne kontakte sa ruskim zvaničnim strukturama.

O prijateljskim odnosima sa “Zavetnicima” govori član rukovodstva vladajuće “Jedinstvene Rusije” Sergej Željeznjak. Njihovi aktivisti su bili više puta primljeni i u Moskvi, i u ruskoj ambasadi u Beogradu. Tokom posete Vladimira Putina Beogradu 2014. godine “Zavetnici” su ga sa ruskim zastavama i transparentima “Novorosije” (tako nazivaju proruske regije u Ukrajini) pozvali da spasi Srbiju od “okupacije” NATO-a. Iako spadaju među marginalce, dobili su iz Moskve, prema pisanju beogradske štampe, ne samo političku već i finansijsku pomoć.

Proruski aktivisti i poznati političari na Balkanu su se više puta zahvalili Rusiji na blokiranju nacrta britanske rezolucije sa osudom genocida. Ali, to zadovoljstvo ipak izgleda komično, ako se prisetimo da ruske vlasti sve do zaoštravanja odnosa sa Zapadom 2014. godine nisu osporavale presudu Međunarodnog suda iz 2007. godine. Štaviše, rusko Ministarstvo inostranih poslova se pozvalo na čin genocida u Srebrenici kako bi objasnilo potrebu za ruskom vojnom operacijom protiv Gruzije 2008. godine.

Blokiranje rezolucije u Savetu bezbednosti Rusija je pokušala da uravnoteži saučešćem porodicama poginulih. Međutim, to saučešće se ne može izdvojiti iz konteksta sadašnje ruske politike i ideologije, koja se gradi na nacionalizmu, militarizmu i jakoj anti-zapadnoj retorici. U takvu politiku i propagandu se dobro uklapaju najtragičnije epizode istorije Balkana, ali u toj priči zapravo nema mesta empatiji prema žrtvama sa bilo koje strane.