U reakcijama u BiH navodi se kako je odluka Višeg suda u Beogradu o rehabilitaciji Draže Mihailovića udar na žrtve njegove politike, ali i na temeljne vrijednosti antifašizma.
Među učesnicima Narodnoooslobodilačkog rata - nevjerica.
„Mogu da kažem da sam zaprepaštena, da je to dokaz da je neofašizam postao toliko agresivan kad može jednog ratnog zločinca da rehabilitira i da ga proglasi ravnopravnim s onima koji su se borili za slobodu ovog naroda!“, komentariše Nađa Biser Taso iz Sarajeva.
„Kakva rehabilitacija zločinaca, bolan! Draža Mihajlović i njegove jedinice počinile su mnoge zločine, ne samo ovdje, kod nas, u Bosanskoj Krajini, odnosno Bosni i Hercegovini, nego i širom Srbije i drugih krajeva. Mi se čudimo da se na takav akt mogao odlučiti Sud i sudstvo! Draža Mihajlović je osuđen u postratnom periodu po legalnom sudu i kaznu koja mu je izrečena je i zaslužio. Poznati su brojni zločini Draže Mihajlovića, a ja bih izdvojio da su njegovi emisari izvršili i jedan teški zločin nad borcima Proleterske kozarske čete iz Proleterskog bataljona, među kojima je i teško ranjen doktor Mladen Stojanović, komandant Operativnog štaba za Bosansku Krajinu“, kaže Blagoje Gajić, borac iz Prijedora.
Denis Bećirović, poslanik SDP-a u Skupštini BiH prvi je reagovao, i to otvorenim pismom javnosti, u kojem između ostalog navodi da je odluka Suda u Beogradu skandalozna i da to nije samo unutrašnja stvar Srbije.
„Iz prostog razloga što ideologija koju je on zastupao, a koja je još uvijek evidentna i nije mrtva na ovim prostorima, predviđa stvaranje Velike Srbije, i to upravo i prije svega na račun države Bosne i Hercegovine. Dakle, rehabilitacija četničkog vođe Draže Mihajlovića je ne indirektna već direktna opasnost za državu Bosnu i Hercegovinu, za njen teritorijalni suverenitet i integritet. Moram reći da je elementarna činjenica, i to svi znamo, da je Draža Mihajlović osuđen kao glavni strateg i organizator četničke kolaboracije u Drugom svjetskom ratu sa silama osovine i da je direktno odgovoran za brojne ratne zločine i za genocid u Bosni i Hercegovini nad bošnjačkim narodom, ali i nad predstavnicima drugih naroda, pa i prema brojnim Srbima antifašističke orijentacije. Zbog toga je današnja odluka Višeg suda u Beogradu zaista skandalozna i zabrinjava sve ljude na ovim prostorima“, ocjenjuje Bećirović.
Odluka suda u Beogradu je sasvim očekivana, smatra analitičar i urednik časopisa „Riječ antifašista“ Esad Bajtal, sudeći po aktuelnoj situaciji u Srbiji.
„Ništa se nije dogodilo novo u miloševićevskoj i postmiloševićevskoj Srbiji. Zapravo, to je jedan duh vremena koji ide u tom pravcu rehabilitovanja tih snaga. Mi znamo da je to urađeno i ustavno, da su izjednačeni sluge Hitlera i partizani, tako da se ništa nije dogodilo novo. Nije se moglo dogoditi ništa drugačije. Govor duha vremena koji kaže: 'Sve je to u redu, svi smo mi bili antifašisti'. Ono što su četnici bìli, tukli i ubijali, sve što su radili, to je njima ili oprošteno ili se naprosto žmiri na to. I imamo odgovor koji smo dobili“, konstatuje Bajta.
Predsjednik Helsinškog odbora za ljudska prava RS Branko Todorović naglašava kako je rehabilitacija četničkog vođe civilizacijska sramota i šamar evropskoj Srbiji.
„Politika u Srbiji i dalje je iznad pravosuđa i pravosudnih institucija, jer je očigledno da se radi o jednoj čisto političkoj želji tobožnjeg pomirenja partizana i četnika, na neki način relativiziranjem svega onoga što se dešavalo u Drugom svjetskom ratu i, slobodno možemo reći, jedne sramne rehabilitacije onih za koje postoje konkretni dokazi o brojnim zločinima koje su počinili prvo protiv srpskog naroda, a naravno onda i protiv drugih. Ne treba zaboraviti velike zločine u mjestima kao što je Foča i drugim širom tadašnje države“, podsjeća Todorović.
Rehabilitacija četničke ideologije ohrabriće ne samo njene sljedbenike nego i pripadnike drugih pokreta, koji se temelje na ekstremnom nacionalizmu, smatra Branko Todorović.
„Oni su, čak, i bez ove rehabilitacije, u posljednjih dvadeset i pet godina itekako digli glavu, kao što su, nažalost, i mnogi drugi saradnici fašista dizali glavu i tražili neku vrstu ne samo rehabilitacije nego ostvarivanje onih ciljeva koje nisu ostvarili u tom periodu '41-45“, zaključuje Todorović.
