Saveti roditelja u četiri čačanske osnovne škole traže uvođenje italijanskog jezika u srednjim školama u gradu, pošto njihova deca taj strani jezik uče u višim razredima osnovne škole. Samo u čačansku Gimnaziju ove godine upisao se 101 svršeni osnovac koji su kao izborni jezik učili italijanski, ali su svi prinuđeni da u nastavku školovanja pohađaju nastavu nemačkog ili francuskog jezika, pošto u Gimnaziji nema profesora italijanskog. Ista situacija je i u ostalih pet srednjih škola u gradu.
Đurđa Pajević Bralović iz Saveta roditelja OŠ ’’Dr Dragiša Mišović’’ kaže da su deca koja ne mogu da pohađaju nastavu italijanskog jezika u daljem školovanju izložena svojevrsnoj diskriminaciji.
„Nehumano je prema deci, neetički je prema njima da četiri godine uzaludno uče italijanski jezik i da posle toga pređu u Gimnaziju, gde nastavljaju da uče nemački i francuski sa kojima nisu imali nikakvih dodirnih tačaka. Pritom su u velikom zaostatku u odnosu na svoje vršnjake koji su već imali četvorogodišnje predznanje tog jezika“, navodi Pajević Bralović.
Da apsurd bude veći, u Gimnaziji su formirana tri odeljenja francuskog jezika, iako nijedno dete koje je taj jezik učilo u osnovnoj školi nije upisalo ovu srednju školu. Nastavu drži čak troje profesora. Ovu ozbiljnu anomaliju u obrazovnom sistemu grada, kojom je za sedam godina oštećeno je oko 1.000 učenika, Milan Bojović iz Saveta roditelja škole ’’Dragiša Mišović’’ tumači preteranom brigom kolektiva Gimnazije prema kolegama kojima se veštački čuva radno mesto.
„Interes učenika koji upisuju osnovnu ili srednju školu treba da bude na prvom mestu, a ne radni status trenutno angažovanih profesora.“
Direktor čačanske Gimnazije Ivan Ružičić smatra da je problem nastao pre osam godina kada je italijanski uvođen u nastavu u tri gradske osnovne škole.
„Naterali su roditelje čija su deca želela da uče nemački da pohađaju italijanski, kako bi se u osnovnoj školi zaposlio profesor italijanskog. Ali ne jedan, nego kada vi celu generaciju u jednoj velikoj školi primorate da uči italijanski jezik, onda se broj časova namnoži. A pitanje je da li su oni hteli da uče taj jezik. Ključ problema je u sledećem: oni nisu uskraćeni za italijanski u Gimnaziji, nego za nemački u osnovnoj školi“, objašnjava Ružičić.
Bez obzira na ovakve Ružičićeve tvrdnje, Gimnazija bi morala da ide ukorak s vremenom i da više brine o interesima đaka, naglašava profesor Jeroslav Živanić, dekan Tehničkog faklulteta u Čačku i član gradskog veća zadužen za obrazovanje.
„Valjalo bi da Gimnazija ima sluha da uvaži želju dece i da im obezvedi nastavnika italijanskog, jer oni postoje u osnovnoj školi. Jeste se planski dogodilo da u nekoliko škola počne da se izučava italijanski jezik, ali kada ga već ima treba ga gajiti“, kategoričan je profesor Živanić.