Hronologija kosovskih događanja
Dolaskom Slobodana Miloševića na vlast u Srbiji 1987. godine i nešto kasnijim ukidanjem autonomije Kosova i Vojvodine, na Kosovu je produbljena dugogodišnja kriza, jer je većinsko albansko stanovništvo odbacivalo težnje za centralizaciju Srbije.
Njihov odgovor bio je izražen u zahtevu da Kosovo dobije još veću autonomiju od one koju je imalo na osnovu Ustava SFRJ iz 1974. godine, a krajem '80-ih godina već se otvoreno govorilo o tome da Kosovo treba dobiti status republike unutar tadašnje jugoslovenske federacije.
U Beogradu je, međutim, počelo rasti nezadovoljstvo zbog ustavnih rešenja iz 1974. koja su autonomnim pokrajinama Vojvodini i Kosovu omogućavala punu suverenost u brojnim područjima i donekle ih izjednačila sa republikama. Upravo na tim osnovama Milošević, koji je tada bio na čelu Centralnog komiteta Saveza Komunista Srbije, počeo je 1988. godine provoditi "antibirokratsku revoluciju", manipulišući masama, posebno kosovskim Srbima dovodeći ih u Novi Sad i u ostale vojvođanske gradove, gde su na mitinzima bili glavni protagonisti Miloševićeve politike zasnovane na tezi o ugroženosti Srba, ne samo na Kosovu. U provedbi te politike Milošević je uz pomoć "mitingaša", srušio prvo vojvođansko rukovodstvo, zatim albansko i krenuo na put preuređivanja odnosa u Jugoslaviji, što je završilo njenim raspadom i ratom.
Dolaskom Slobodana Miloševića na vlast u Srbiji 1987. godine i nešto kasnijim ukidanjem autonomije Kosova i Vojvodine, na Kosovu je produbljena dugogodišnja kriza, jer je većinsko albansko stanovništvo odbacivalo težnje za centralizaciju Srbije.
Njihov odgovor bio je izražen u zahtevu da Kosovo dobije još veću autonomiju od one koju je imalo na osnovu Ustava SFRJ iz 1974. godine, a krajem '80-ih godina već se otvoreno govorilo o tome da Kosovo treba dobiti status republike unutar tadašnje jugoslovenske federacije.
U Beogradu je, međutim, počelo rasti nezadovoljstvo zbog ustavnih rešenja iz 1974. koja su autonomnim pokrajinama Vojvodini i Kosovu omogućavala punu suverenost u brojnim područjima i donekle ih izjednačila sa republikama. Upravo na tim osnovama Milošević, koji je tada bio na čelu Centralnog komiteta Saveza Komunista Srbije, počeo je 1988. godine provoditi "antibirokratsku revoluciju", manipulišući masama, posebno kosovskim Srbima dovodeći ih u Novi Sad i u ostale vojvođanske gradove, gde su na mitinzima bili glavni protagonisti Miloševićeve politike zasnovane na tezi o ugroženosti Srba, ne samo na Kosovu. U provedbi te politike Milošević je uz pomoć "mitingaša", srušio prvo vojvođansko rukovodstvo, zatim albansko i krenuo na put preuređivanja odnosa u Jugoslaviji, što je završilo njenim raspadom i ratom.
Na mitinzima 1988. i 1989. godine Milošević lično je najavio smene na Kosovu i hapšenje tadašnjeg prvog čoveka Kosova Azema Vllasija, pred masom koja je skandirala "Uhapsite Vllasija". Kosovskim Srbima Milošević je u aprilu 1989. godine u Kosovom polju poručio "Niko ne sme da vas bije!", obećavši da će ih država Srbija zaštititi od navodnog albanskog progona. Sledilo je masovno okupljanje na Vidovdan (28. juna 1989. godine), na proslavi 600-te godišnjice kosovske bitke, na kojem je jasno rekao da u njegovoj politici "ni oružane bitke nisu isključene" čime je praktično najavio oružani raspad bivše Jugoslavije.
Kosovski Albanci odgovorili su velikim protestima, u kojima je bilo i žrtava, kao i protestnim višednevnim silaskom 1300 rudara u rudnik Stari Trg, kod Kosovske Mitrovice. Tada je bila prinuđena da da ostavku lider kosovskog Saveza komunista Kaqusha Jashari. Ubrzo je uhapšen i Azem Vllasi, koji se na čelu kosovskih zvaničnika protivio ustavnim amandmanima zbog ograničene autonomije Kosova, a zbog sve većih protesta na Kosovu, njegovo delovanje je ocenjeno kao neprijateljsko, za šta je i osuđen.
U februaru 1989. godine na Kosovu je uvedeno vanredno stanje. Godine 1990. Milošević donosi i novi Ustav Srbije, kojim ukida najveći deo autonomije Kosova i Vojvodine, a iduće godine sa Kosova se povlače jugoslovenske policijske snage, koje su tamo bile od 1981. godine, te počinje raspad Jugoslavije.
U februaru 1989. godine na Kosovu je uvedeno vanredno stanje. Godine 1990. Milošević donosi i novi Ustav Srbije, kojim ukida najveći deo autonomije Kosova i Vojvodine, a iduće godine sa Kosova se povlače jugoslovenske policijske snage, koje su tamo bile od 1981. godine, te počinje raspad Jugoslavije.
Kosovski Albanci, predvođeni Ibrahimom Rugovom, izabranim za predsednika, tada su odgovorili proglašenjem Republike Kosovo, koju Srbija nije priznala, pojačavši represiju nad kosovskim Albancima koje je nazivala separatistima. Na Kosovu se tada stvaraju dve paralelne stvarnosti, jedna srpska, jer Srbi i ostali lojalni režimu u Beogradu drže vlast, te druga albanska, s obzirom da su Albanci izbačeni iz svih struktura vlasti. Kosovski Albanci su u godinama koje su usledile organizovali svoje paralelne škole i ostale institucije. Krajem 1996. godine Albanci su se i oružano organizovali, osnivajući Oslobodilačku vojsku Kosova (OVK), koja se počela suprotstavljati srpskoj policiji i vojsci.
Nasilje nad Albancima dovelo je do intervencije NATO-snaga u martu 1999. godine, koja je trajala 78 dana. Intervencija je obustavljena nakon što je Milošević potpisao tzv. Kumanovski sporazum, na osnovu kojeg je Kosovo postalo teritorija pod nadzorom UN-a i KFOR-a, međunarodnih bezbednosnih snaga. Srbija od dolaska KFOR-a i uspostave civilne misije UN-a na Kosovu 1999. godine nije imala nikakvu faktičku vlast, osim političkog uticaja na Srbe koji su ostali živeti u retkim kompaktnim sredinama, ali je vlast stalno tvrdila da je Kosovo neotuđivi deo Srbije, što je uneseno i novi Ustav krajem 2006.
U martu 2007. specijalni izaslanik UN-a Martti Ahtisaari dostavio je Savetu bezbednosti UN-a predlog plana za "nadziranu nezavisnost Kosova", u kojem je predviđena i visok stepen zaštite prava srpske manjine na Kosovu. Kosovski Albanci prihvatili su plan, smatrajući da je to dobra osnova koja će dovesti do nezavisnog Kosova, dok ga je službeni Beograd odbacio, tražeći direktne pregovore Beograda i Prištine o Kosovu.
Nasilje nad Albancima dovelo je do intervencije NATO-snaga u martu 1999. godine, koja je trajala 78 dana. Intervencija je obustavljena nakon što je Milošević potpisao tzv. Kumanovski sporazum, na osnovu kojeg je Kosovo postalo teritorija pod nadzorom UN-a i KFOR-a, međunarodnih bezbednosnih snaga. Srbija od dolaska KFOR-a i uspostave civilne misije UN-a na Kosovu 1999. godine nije imala nikakvu faktičku vlast, osim političkog uticaja na Srbe koji su ostali živeti u retkim kompaktnim sredinama, ali je vlast stalno tvrdila da je Kosovo neotuđivi deo Srbije, što je uneseno i novi Ustav krajem 2006.
U martu 2007. specijalni izaslanik UN-a Martti Ahtisaari dostavio je Savetu bezbednosti UN-a predlog plana za "nadziranu nezavisnost Kosova", u kojem je predviđena i visok stepen zaštite prava srpske manjine na Kosovu. Kosovski Albanci prihvatili su plan, smatrajući da je to dobra osnova koja će dovesti do nezavisnog Kosova, dok ga je službeni Beograd odbacio, tražeći direktne pregovore Beograda i Prištine o Kosovu.
Pregovori, vođeni u više navrata pod vođstvom posredničke trojke Kontakt grupe (Rusija, SAD i EU) nisu doneli nikakav rezultat, jer su obe strane ostale pri svojim stavovima, Srbija da je Kosovo njen neotuđivi deo, a Kosovo da je rešenje njegovog konačnog statusa nezavisnost.