„Miritelji“, „mirovna vijeća“ po novom „medijator“ ili „posrednik“, a po starom u Bihoru „muslihun“ u tradiciji postoji vijekovima. Ta institucija je utemeljena i u vjerskim knjigama i u običajima svih naroda u Crnoj Gori. Vehbo Hodžić iz bijelopoljskog sela Godijeva je jedan od tih ljudi spremnih da pomognu kada je zavađa u pitanju i kada je potrebno miriti i rješavati sporove. Na desetine uspješnih posredovanja je ponosan. On je miritelj već pola vijeka:
„Muslihun je čovjek najiskusniji da miri ljude koji su zavađeni iz nekih raznih razloga. To je bolje nego na sud da se pomire koga musli huni pomire, jer se poštuje riječ, e, poslije ne mož’ da mu se rekne - Eno ga, slagao je“.
U svojoj kući, ali i u najmanje devet okolnih sela to su najugledniji ljudi, priča se u narodu. Musli hun kod muslimana i miritelj kod hrišćana bio je uglednik, poštovan, nadaleko i čuven. Oni su omeđavali zemlju, prosili djevojke, mirili krv:
„Imali smo mirovno vijeće. Iz svakog plemena po jedan stariji i iskusniji čovjek kojega će ljudi da slušaju. Uvijek je počinjao da miri ljudi i tako. Išao je često na muslihune Šućo Hodžić, Mustafa Hodžić, Mula Zahim Musić, stari ljudi. U Koritima bio je čuveni muslihun Tajib Alihodžić i Smakić Bejto, Mirun Pavić iz Ivanja, i Dimitar Radović. U Godušu je bio Murat Mučić, čuveni Murat Mučić, išao je čak i po drugim mjestima kad treba da se pomire ljudi“.
Češći su sporovi oko manjih nesuglasica. Nepravde napravljene iz nehata ili sporovo oko međa, priča književnik i novinar Kemal Musić:
„U Bihoru je često dolazilo do nesuglasica oko međe, tako da su se oko tih sitnih čarki često je dolazilo i do situacija da ’oće krv da pa’ne“. U tim slučajevima porodice prosto ne znaju, ono ne smiju ispred kuće faktički da izađu. E, u tim slučajevima bi zvali Vehba“.
HODŽIĆ: Najčešće je bilo oko tih seoskih međa. Dođe do velike krupne svađe, do tuče i u Kur’anu piše da je najviši sevap oprostiti. To je ta ideja i do Jevreja i kod hrišćana. Sveti Petar Cetinjski je išao od kuće do kuće, od plemena do plemena i mirio i ljudi i plemena. Baš je po tome najviše poznat u Crnoj Gori. On su baš ljudi bez mržnje prema svakome.
„Ma koliko sitno djelovalo da se zbog metar, dva pomirnog ili nejasno postavljenog međaša zavade komšije u familijama to zna da napravi užas“, kaže profesor Murat Hajdarpašić:
„Prilikom tih svađa koje su dolazile ili oko međa ili drugih nekih pitanja porodice su bile teško zavađene. I godinama je to trajalo, tako da su tu do izražaja dolazile te blagodeti pomire“.
Misija miritelja je blagosiljana i u narodu je uzvišena u svim svetim knjigama, kaže musli hum Vehbo Hodžić:
„Možemo da kažemo jedna velika pomoć sudskim organizma, jer oni uvijek na sudu pitaju jesu li dolazili ljudi da vas pomire i da vide to. Ponekad sud i pošalje ih nazad kod tih starih ljudi da ih pomire jer svako suđenje košta. Krvna osveta je uvijek osuđena od tih musli huna. Imalo je primjera te se krvne osvete nastavljaju i jednu i drugu stranu uništavaju, a kada se stvarno pomire ostane dobar komšijski i bratski odnos“.
„Muslihun je čovjek najiskusniji da miri ljude koji su zavađeni iz nekih raznih razloga. To je bolje nego na sud da se pomire koga musli huni pomire, jer se poštuje riječ, e, poslije ne mož’ da mu se rekne - Eno ga, slagao je“.
U svojoj kući, ali i u najmanje devet okolnih sela to su najugledniji ljudi, priča se u narodu. Musli hun kod muslimana i miritelj kod hrišćana bio je uglednik, poštovan, nadaleko i čuven. Oni su omeđavali zemlju, prosili djevojke, mirili krv:
„Imali smo mirovno vijeće. Iz svakog plemena po jedan stariji i iskusniji čovjek kojega će ljudi da slušaju. Uvijek je počinjao da miri ljudi i tako. Išao je često na muslihune Šućo Hodžić, Mustafa Hodžić, Mula Zahim Musić, stari ljudi. U Koritima bio je čuveni muslihun Tajib Alihodžić i Smakić Bejto, Mirun Pavić iz Ivanja, i Dimitar Radović. U Godušu je bio Murat Mučić, čuveni Murat Mučić, išao je čak i po drugim mjestima kad treba da se pomire ljudi“.
Češći su sporovi oko manjih nesuglasica. Nepravde napravljene iz nehata ili sporovo oko međa, priča književnik i novinar Kemal Musić:
„U Bihoru je često dolazilo do nesuglasica oko međe, tako da su se oko tih sitnih čarki često je dolazilo i do situacija da ’oće krv da pa’ne“. U tim slučajevima porodice prosto ne znaju, ono ne smiju ispred kuće faktički da izađu. E, u tim slučajevima bi zvali Vehba“.
HODŽIĆ: Najčešće je bilo oko tih seoskih međa. Dođe do velike krupne svađe, do tuče i u Kur’anu piše da je najviši sevap oprostiti. To je ta ideja i do Jevreja i kod hrišćana. Sveti Petar Cetinjski je išao od kuće do kuće, od plemena do plemena i mirio i ljudi i plemena. Baš je po tome najviše poznat u Crnoj Gori. On su baš ljudi bez mržnje prema svakome.
„Ma koliko sitno djelovalo da se zbog metar, dva pomirnog ili nejasno postavljenog međaša zavade komšije u familijama to zna da napravi užas“, kaže profesor Murat Hajdarpašić:
„Prilikom tih svađa koje su dolazile ili oko međa ili drugih nekih pitanja porodice su bile teško zavađene. I godinama je to trajalo, tako da su tu do izražaja dolazile te blagodeti pomire“.
Misija miritelja je blagosiljana i u narodu je uzvišena u svim svetim knjigama, kaže musli hum Vehbo Hodžić:
„Možemo da kažemo jedna velika pomoć sudskim organizma, jer oni uvijek na sudu pitaju jesu li dolazili ljudi da vas pomire i da vide to. Ponekad sud i pošalje ih nazad kod tih starih ljudi da ih pomire jer svako suđenje košta. Krvna osveta je uvijek osuđena od tih musli huna. Imalo je primjera te se krvne osvete nastavljaju i jednu i drugu stranu uništavaju, a kada se stvarno pomire ostane dobar komšijski i bratski odnos“.
