Glumac Zijah Sokolović čestitao je svim ljudima Svetski dan pozorišta 27. mart, a u prilogu čestitke je fotografija koju nam na početku razgovora opisuje sam autor.
„Slikana je ispred jedne ogromne, beskonačne zgrade u kojoj žive milioni ljudi, koji su tu pretvoreni u svoje spavaonice, a ispred je jedan čovjek koji je potpuno nag, koji nosi svoju 'dasku koja život znači', koji pokušava da sa crvenim nosom da ih animira i nasmije i zainteresuje da bi ta daska imala svoj smisao.“
Sokolović: da, to je moja fotografija. I prošle godine smo uradili jednu fotografiju koja je slična, s tim što smo je slikali isto nagu, u jednoj ogromnoj močvari, gdje vidimo da ovaj svijet gubi identitet i da priroda, kao i život, polako gubi svoj smisao i da sva godišnja doba postaju ista i da ta čovjek uništava prirodu, a samim tim i umjetnost koja se zove pozorište.
Sokolović: (smeh) Mislim da su ljudi u svemu oduševljeni, primam zaista fantastične reakcije. Međutim, jedan dio ljudi, na moju veliku tugu, se uvek pita zašto. Osećam da su ljudi umorni, u šablonu jednog te istog stanja. Ova vrsta provokacije, iskoraka, potrage za nekim drugim stvarima jednostavno ih tera da se pitaju zašto, to je ono što me najviše uzbuđuje i dokazuje da je ova fotografija koju smo napravili apsolutno tačna. To je mali broj, ali postoje određeni ljudi koji se isto bave pozorištem i koji upravo to pitaju. I tumačenja su različita. Glumci koji se skidaju skroz do kraja, ako govorimo o krajnjem autorskom odnosu prema umetnosti, oni moraju u nekoj suštini da se razgolite.
Ovom fotografijom smo hteli da kažemo da ljudi danas žive u nekim industrijskim blokovima, stanovima, industrijski razmišljaju i traže industrijske proizvode, a tu negde ispred tih njihovih industrijskih proizvoda, spavaonica, kreću se neki ljudi koji pokušavaju da budu klovnovi do kraja da bi uspostavili taj kontakt sa pozorišnom umetnošću.
Sokolović: Tu sam, pripremam neki projekat EU i UN, jer sam ambasador Ujedinjenih nacija. Reč je o nacijama i manjinama, odnosno „Za nasilje nema opravdanja“.
Sokolović: Trenutno „Cabares Cabarei“ igram u Zagrebu, Ljubljani, Sarajevu i Beogradu. Nedavno sam napravio u riječkom kazalištu HNK Vedrane Rudan koja se zove „Kurva“ i koja se dotiče ove fotografije o kojoj smo pričali. Radio sam dramatizaciju njene knjige „Kad je žena kurva, kad je muškarac peder“. Napravili smo vrlo neobičnu predstavu, karte su rasprodate po mesec, dva unapred što je za mene velika radost.
Sokolović: Hvala, i ja vama i svim ljudima koji dolaze u pozorište želim da vam ova živa umetnost vrati vjeru u živi dijalog.
„Slikana je ispred jedne ogromne, beskonačne zgrade u kojoj žive milioni ljudi, koji su tu pretvoreni u svoje spavaonice, a ispred je jedan čovjek koji je potpuno nag, koji nosi svoju 'dasku koja život znači', koji pokušava da sa crvenim nosom da ih animira i nasmije i zainteresuje da bi ta daska imala svoj smisao.“
RSE: Da li je to vaša fotografija?
Sokolović: da, to je moja fotografija. I prošle godine smo uradili jednu fotografiju koja je slična, s tim što smo je slikali isto nagu, u jednoj ogromnoj močvari, gdje vidimo da ovaj svijet gubi identitet i da priroda, kao i život, polako gubi svoj smisao i da sva godišnja doba postaju ista i da ta čovjek uništava prirodu, a samim tim i umjetnost koja se zove pozorište.
RSE: Kakve su reakcije na takve čestitke?
Sokolović: (smeh) Mislim da su ljudi u svemu oduševljeni, primam zaista fantastične reakcije. Međutim, jedan dio ljudi, na moju veliku tugu, se uvek pita zašto. Osećam da su ljudi umorni, u šablonu jednog te istog stanja. Ova vrsta provokacije, iskoraka, potrage za nekim drugim stvarima jednostavno ih tera da se pitaju zašto, to je ono što me najviše uzbuđuje i dokazuje da je ova fotografija koju smo napravili apsolutno tačna. To je mali broj, ali postoje određeni ljudi koji se isto bave pozorištem i koji upravo to pitaju. I tumačenja su različita. Glumci koji se skidaju skroz do kraja, ako govorimo o krajnjem autorskom odnosu prema umetnosti, oni moraju u nekoj suštini da se razgolite.
Ovom fotografijom smo hteli da kažemo da ljudi danas žive u nekim industrijskim blokovima, stanovima, industrijski razmišljaju i traže industrijske proizvode, a tu negde ispred tih njihovih industrijskih proizvoda, spavaonica, kreću se neki ljudi koji pokušavaju da budu klovnovi do kraja da bi uspostavili taj kontakt sa pozorišnom umetnošću.
RSE: Našla sam vas preko beogradskog broja telefona. U Beogradu ste?
Sokolović: Tu sam, pripremam neki projekat EU i UN, jer sam ambasador Ujedinjenih nacija. Reč je o nacijama i manjinama, odnosno „Za nasilje nema opravdanja“.
RSE: A što se pozorišta tiče, gde vas možemo gledati?
Sokolović: Trenutno „Cabares Cabarei“ igram u Zagrebu, Ljubljani, Sarajevu i Beogradu. Nedavno sam napravio u riječkom kazalištu HNK Vedrane Rudan koja se zove „Kurva“ i koja se dotiče ove fotografije o kojoj smo pričali. Radio sam dramatizaciju njene knjige „Kad je žena kurva, kad je muškarac peder“. Napravili smo vrlo neobičnu predstavu, karte su rasprodate po mesec, dva unapred što je za mene velika radost.
RSE: Čestitam vam Svetski dan pozorišta.
Sokolović: Hvala, i ja vama i svim ljudima koji dolaze u pozorište želim da vam ova živa umetnost vrati vjeru u živi dijalog.
