Argumenti organizacija:
1) Napominjeno da su okolnosti u slučaju Ivanović različite od onih iz slučaja „Maktouf i Damjanović“. U slučaju Ivanović aplikant je osuđen za učešće u zatvaranju i ubistvu 1.000 bošnjačkih muškaraca koji su pobjegli iz Srebrenice. Ovo predstavlja jedno od najtežih djela genocida i najozbiljnijih zločina u međunarodnom pravu počinjenih tokom rata. Nema sumnje da ovi zločini zahtijevaju strožu kaznu.
2) Kad je riječ o principu legaliteta iz presude Evropskog suda u slučaju „Maktouf i Damjanović“, u specifičnim okolnostima slučaja Ivanović relevantna mjera u procjeni da li je došlo do povrede principa zabrane retroaktivne primijene teže kazne jeste kazna koja se primjenjivala u vrijeme kad je Ivanović počinio zločine, a to je smrtna kazna prema Krivičnom zakonu SFRJ. Činjenica da se u vrijeme suđenja smrtna kazna nije mogal izreći, nije relevantno za ovu analizu. Budući da je definicija genocida identična u Krivičnom zakonu SFRJ i Krivičnom zakonu BiH koji je retroaktivno primjenjen, primjena Krivičnog zakona BiH se ne može smatrati primjenom teže kazne, jer kazna zatvora od 24 godine se ne može smatrati manje povoljnom za aplikanta od smrtne kazne.
3) U slučaju da Ustavni sud BiH uzme u obzir princip lex mitior, amici smatraju da okolnosti slučaja Ivanović, naročito priroda i težina zločina, zahtijevaju ograničenje principa lex mitior kako bi se osiguralo ispunjenje međunarodnih obaveza države u smislu odgovarajućeg i proporcionalnog kažnjavanja počinioca zločina iz međunarodnog prava.
4) Ukoliko privremeni Krivični zakon SFRJ bez smrtne kazne bude uzet kao primjenjiv zakon, rezultat bi bio da jedan od počinioca najtežih zločina u međunarodnom pravu, koji je osuđen za gubitak na hiljade život, dobije blažu kaznu od osobe koja je osuđena za „obično“ ubistvo i neproporcionalno blažu kaznu od osobe koja je odgovorna za ista djela u sklopu zločina protiv čovječnosti.
5) Potrebno je razumno ograničenje principa lex mitior u ovom slučaju jer je to jedini način za BiH da ispoštuje svoju dužnost u smislu odgovarajućeg kažnjavanja najtežih zločina, osiguranja da krivični sistem funkcioniše preventivno i garancije principe jednakosti i pravičnosti u kažnjavanju.
1) Napominjeno da su okolnosti u slučaju Ivanović različite od onih iz slučaja „Maktouf i Damjanović“. U slučaju Ivanović aplikant je osuđen za učešće u zatvaranju i ubistvu 1.000 bošnjačkih muškaraca koji su pobjegli iz Srebrenice. Ovo predstavlja jedno od najtežih djela genocida i najozbiljnijih zločina u međunarodnom pravu počinjenih tokom rata. Nema sumnje da ovi zločini zahtijevaju strožu kaznu.
2) Kad je riječ o principu legaliteta iz presude Evropskog suda u slučaju „Maktouf i Damjanović“, u specifičnim okolnostima slučaja Ivanović relevantna mjera u procjeni da li je došlo do povrede principa zabrane retroaktivne primijene teže kazne jeste kazna koja se primjenjivala u vrijeme kad je Ivanović počinio zločine, a to je smrtna kazna prema Krivičnom zakonu SFRJ. Činjenica da se u vrijeme suđenja smrtna kazna nije mogal izreći, nije relevantno za ovu analizu. Budući da je definicija genocida identična u Krivičnom zakonu SFRJ i Krivičnom zakonu BiH koji je retroaktivno primjenjen, primjena Krivičnog zakona BiH se ne može smatrati primjenom teže kazne, jer kazna zatvora od 24 godine se ne može smatrati manje povoljnom za aplikanta od smrtne kazne.
3) U slučaju da Ustavni sud BiH uzme u obzir princip lex mitior, amici smatraju da okolnosti slučaja Ivanović, naročito priroda i težina zločina, zahtijevaju ograničenje principa lex mitior kako bi se osiguralo ispunjenje međunarodnih obaveza države u smislu odgovarajućeg i proporcionalnog kažnjavanja počinioca zločina iz međunarodnog prava.
4) Ukoliko privremeni Krivični zakon SFRJ bez smrtne kazne bude uzet kao primjenjiv zakon, rezultat bi bio da jedan od počinioca najtežih zločina u međunarodnom pravu, koji je osuđen za gubitak na hiljade život, dobije blažu kaznu od osobe koja je osuđena za „obično“ ubistvo i neproporcionalno blažu kaznu od osobe koja je odgovorna za ista djela u sklopu zločina protiv čovječnosti.
5) Potrebno je razumno ograničenje principa lex mitior u ovom slučaju jer je to jedini način za BiH da ispoštuje svoju dužnost u smislu odgovarajućeg kažnjavanja najtežih zločina, osiguranja da krivični sistem funkcioniše preventivno i garancije principe jednakosti i pravičnosti u kažnjavanju.